Manipulatorzy, kłamcy, narcystyczni zboczeńcy – gdyby do listy osobowości, których należy unikać, dodać “pasywnych agresorów”? Dyskredytujące uwagi, niewypowiedziane słowa, chytre uśmiechy, wyrzuty, kłamstwa. Co kryje się za tym zaburzeniem osobowości?
Pasywno-agresywny. Krótka historia.
Historycznie, termin “pasywno-agresywny” pojawił się w czasie II wojny światowej. Psychiatrzy w armii amerykańskiej zauważyli u niektórych żołnierzy formę “biernego oporu” lub “niechętnego posłuszeństwa”. Zamiast wyraźnie odmawiać wykonania rozkazu, stosowali “pasywne” zachowania, aby przekazać swoje przesłanie: zwlekanie, nieudolność, obraźliwe uwagi, a nawet wyrzuty. Powstała naukowa definicja tego zaburzenia osobowości.
Co to jest osobowość pasywno-agresywna?
Według niektórych teorii, pasywne agresywne zachowanie jest przede wszystkim mechanizmem obronnym, częściowo świadomym. Konkretnie rzecz ujmując, jednostka będzie wyrażać swoją agresję i frustrację w sposób pasywny. Tacy ludzie są niezdolni do negocjacji, do sprecyzowania swoich pragnień, boją się jakiegokolwiek konfliktu. Przede wszystkim jednak są oni biegli w stosowaniu “podstępnych środków”, ponieważ jeśli chcą uzyskać od Ciebie pewne rzeczy, robią to bez konieczności mówienia o tym. Ta agresywna bierność bierze się z utajonego poczucia prześladowania, ukrytej podatności, samokontroli lub skłonności paranoidalnej. Może to być spowodowane przez kilka rzeczy. Może to być wynikiem zranień z dzieciństwa, wychowania bez autorytarnej osoby wyznaczającej granice, na przykład, lub odwrotnie, zbyt surowego środowiska. W istocie dziecko, które nie potrafiło zaznaczyć swojej indywidualności, może później przejawiać tego typu zachowania. Może być również skutkiem żałoby lub traumatycznego wydarzenia. To zaburzenie osobowości może (i powinno, gdy zostanie rozpoznane) być leczone. Terapia ta umożliwi jednostkom zrozumienie źródła ich problemów.
